تار

تار از دیرباز سازی پرطرفدار و کاربردی بوده است.این ساز با نواختن توسط بزرگانی چون هوشنگ ظریف ،جلیل شهناز، فرهنگ شریف، محمدرضا لطفی و حسین علی زاده و … به اوج خود رسیده است. این ساز پرطرفدار سالهاست که هنرجویان بسیاری را به سمت خود کشانده و جوانان بسیاری در حال آموختن تار میباشند.

تار از سازهای زهی مضرابی (زخمه ای) مقید است که در ساخت آن از چوب، پوست، استخوان، زه ( روده تابیده چهارپایان) و فلزاستفاده می شودو طول کلی آن حدود 95 سانتی متر است. اگرچه در گذشته های دور، نامی از آن برده نشده است ولی از حدود دویست سال پیش، تار، یکی از سازهای اصلی موسیقی ملی ایران بوده است. نوازنده تار ایرانی در حالت نشسته تار را به صورت افقی روی ران پا قرار می دهد، به طوری که دسته تارطرف چپ و کاسه طنینی طرف راست نوازنده قرار می گیرد. نوازنده سر انگشت های دست چپ را روی دستان هایی که در طول دسته تار بسته شده اند حرکت می دهد و با مضرابی که در دست راست دارد به سیم ها زخمه میزند.

در گذشته تار ایرانی پنج سیم (یا پنج تار) داشت. غلامحسین درویش یا درویش خان سیم ششمی به آن افزود که همچنان به کار می‌رود.